Aşk ihtimali

Gün boyu toplantı üstüne toplantı yapmış, iş sonrası da sporda kendini paralamış bir bünye için en rahatlatıcı aktivitenin biraz uyku olduğunu düşünürdüm. Meğer güzel bir film izlemek de insanı dinlendirebiliyormuş.

"Leap Year", haftalardır gitmekten kaçındığım, klişelerle dolu olmasından şüphe ettiğim ve bu sebeple biraz mesafeli kaldığım bir vizyon filmiydi. Sonunda bir Perşembe akşamı, biraz kafamı dağıtır umuduyla aldım biletimi, girdim salona. Film başlar başlamaz, Amy Adams'ın tatlı yüzü ve benim izlemekten en keyif aldığım aşırı düzenli ve titiz kadın karakterlerine* örnek Anna ile tanışıyoruz. Anna, çalışkan ve programlı ancak hayat, herkese yaptığı gibi, ona da öyle oyunlar oynuyor ki, kendisini bambaşka ortamlarda, bambaşka insanlarla buluveriyor. Anna'nın Dublin'e gitme macerası, çok tatlı, çok eğlenceli. Declan karakterine can veren Matthew Goode'nin de bu eğlencedeki rolü büyük. Bu iki oyuncu, öyle güzel bir kimya yakalamışlar ki, sanki film değil, gerçek hayattan bir kesit izliyoruz. Film, romantik komedi olarak sınıflandırılmış belki ama benim için sıcak ve eğlenceli bir aşk filmi.

Filmden sonra düşündüm ister istemez; statü, para ve dünyevi komplekslerimiz olmasa, acaba nasıl birine aşık olurduk? Aşık olmak bir seçim bir yerde. Belki direk seçmiyoruz aşık olacağımız kişiyi, veya seçip birlikte olsak da, aşk olmuyor sonucunda her zaman. Ama en azından belli bir sosyal çevreden, görüştüğümüz, aynı yerlerde bulunduğumuz, benzer zevkleri paylaştığımız bir grup insan içinden oluyor eşlerimiz, sevgililerimiz ve arkadaşlarımız... Peki büyük şehir kaosundan uzakta, geçinebilecek kadar para kazanmanın yeteceği, insanların birbirlerini, okudukları okulla, çalıştıkları şirketle, gittikleri kulüplerle değerlendirmediği bir dünyada yaşasaydık? O zaman aşık olabilme ihtimalimiz dahilinde, daha geniş bir kitle yer almaz mıydı?


* The Ugly Truth'daki Abby, The Proposal'daki Margaret